An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dat enim intervalla et relaxat. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Sed quot homines, tot sententiae; Urgent tamen et nihil remittunt. Duo Reges: constructio interrete.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Itaque fecimus.

At certe gravius. Hic ambiguo ludimur. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ego vero isti, inquam, permitto.

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Bork Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quae sequuntur igitur? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Tanta vis admonitionis inest in locis; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. In schola desinis.